Het schrijven van een boek: een avontuur met ups en downs.
Vandaag wil ik jullie iets vertellen over mijn vulkaan. Het schrijven van Het EmotieBoek vond ik een geweldig avontuur (waar ik in een later blog graag meer over vertel), maar zoals bij de meeste avonturen, kwam ik tijdens mijn avontuur ook momenten tegen die ik minder leuk vond. Dit waren waardevolle momenten waarin ik geconfronteerd werd met mijn vulkaan. Jaja, óók ik heb een vulkaan in mijn buik!
De laatste puntjes op de ‘i’
In de laatste periode, bij de puntjes op de ‘i’, heeft mijn vulkaan op meerdere momenten laten weten dat hij er was. Als je zelf wel eens een stuk geschreven hebt, herken je het misschien wel: Dát moment dat je denkt dat je nu écht alle puntjes hebt gezet en je, na de zoveelste keer doorlezen ziet dat er iets niet klopt of toch beter kan. Op die momenten loopt mijn lava een beetje omhoog, tot stap 2. Door het aan te passen, te ervaren dat het boek nu nog beter is, kan ik mijn lava naar beneden sturen en voel ik me weer rustig.
Mijn omgeving maakt kennis met mijn vulkaan
Er zijn ook momenten dat niet alleen ik, maar ook mijn omgeving kan merken dat mijn lava omhoog loopt. Dit zijn de momenten dat ik feedback vraag en niet te horen krijg wat ik eigenlijk het liefst zou willen horen: namelijk dat het nu perfect is. Met name mijn vriend, Karsten heeft op deze momenten kennis mogen maken met mijn vulkaan. Karsten is taalkundig heel sterk, hij is heel kritisch en gericht op de details, ofwel dé perfecte persoon om feedback aan te vragen, zou je zeggen. Echter, er is natuurlijk altijd wel iets wat nog niet perfect is.
Feedback: Ik zou zó graag willen dat het nu goed was
Nadat ik Karsten (opnieuw) de vraag heb gesteld of hij “even” kritisch naar mijn boek wil kijken, zitten wij vaak samen achter de computer. Karsten leest aandachtig mijn teksten door en geeft mij feedback, dit doet hij voorzichtig, want hij heeft mijn vulkaan in eerdere feedback sessies al leren kennen. Ondanks dat Karsten mij op een hele lieve (maar natuurlijk kritische manier) feedback geeft, vult mijn vulkaan zich langzaam. Waar ik op het begin vrolijk en enthousiast reageerde op zijn feedback, reageer ik steeds norser en raak ik geïrriteerd (“ik zou zó graag willen dat het nu goed was”). Ik voel het zelf, maar schenk hier geen aandacht aan, ik heb een doel en dat is zorgen dat het boek straks perfect is. Ook Karsten voelt wat er gebeurt en hij benoemt het: “Mandy, let op je vulkaan”. Ik lach, ik weet precies wat hij bedoelt. Ik sta op en loop even een rondje, mijn lava zakt en daarna kunnen we weer gezellig verder met het boek.
Emoties komen niet altijd op het gewenste moment
Samengevat: Ook ik heb lava in mijn buik en ook ik stoei hiermee. Dat is niet zo gek, want als er iets gebeurt dat je niet leuk vindt of iets anders had gehoopt, komen jouw emoties om de hoek kijken en die zijn niet altijd even makkelijk en gewenst. Emoties kunnen we niet wegnemen, wel kan je door jouw eigen vulkaan goed te kennen leren hoe jij jouw lava naar beneden stuurt. Door mijn vulkaan goed te kennen betekent dit dat Karsten ervaart dat ik mijn best doe en dat hij mij feedback wil blijven geven. Kritische feedback ontvangen, ik blijf het moeilijk vinden, maar ik weet waar ik het voor doe: het EmotieBoek tot werkelijkheid brengen!
Ik voel me dankbaar
Karsten, ik wil je bedanken voor jouw geduld, kritische blik, tijd, aandacht en liefde die je hebt geïnvesteerd in mij en Het EmotieBoek. Ook wil ik al mijn vrienden, familie, kennissen en cliënten bedanken die mij gevraagd en ongevraagd feedback hebben gegeven over Het EmotieBoek. Zonder jullie was het boek lang niet zo perfect geworden als dat het nu is! Dankjulliewel!
Ik ben heel benieuwd: Herken jij je in wat ik schrijf? In welke situatie loopt jouw lava omhoog? Schrijf hieronder jouw reactie.
